وقتی تو نیستی همه ی روزهای من مثل هم اند ابری و آرام,غالبا

هی میروم قدم بزنم پوچ و بی خیال در امتداد یک غزل و گریستن

بر میز,پشت پنجره,یک کاغذ سفید,با یک مداد,منتظر دستهای من....

 هی حرف میزنم,همه ی جمله ها سکوت.......................

با آن دوچشم قهوه ای وآن لب ودهن

میلغزم و به راه می افتم در آیینه,در جستوجوی هندسه ی محو یک بدن

تاریک میشوم,و تو آنجا بدون گل

گیسو و پر ریش جامه ی شب کرده ای به تن

من مرده ام وخاطره هایم مچاله اند!

بیهوده دوسن داشتمت ای کدام من!

برخیز سر گذاشته ...انگار مرده ام,

 یه کاغذ مچاله شده تو دست من

ولی اگر ته دره سقوط کردم,بعد

نوشته خواهد شد,جای تو سه تا نقطه

قطار سوت زد, ایستاد با وحشت

و بعد هر کلمه اشک ریخت بانقطه

و ریل خالی و متروک,سطر گنگی شد

از ابتدا نقطه,تا به انتها نقطه

و دفتر کودک,مثله آسمان شده بود,

کلاس روشن و جای ستاره ها نقطه ...

روزی فرشتگان از خدا پرسیدند:بار خدایا تو که این قدر بشر را دوست داری پس چرا غم را آفریدی؟؟؟خداوند گفت:غم را به خاطر خودم آفریدم,چون این مخلوق من که خوب میشناسمش تا غمگین نشود یاد خالق خود را نمی کند.

(کریستین بوبن):آدم عاشق به عشق خود چیزهای بسیاری هدیه میکند:روشنی,آرامش,لذت. اما تو با ارزش ترین چیزهارا به من بخشیدی:وارستگی از همه چیز را . ممکن نبود بتوانم از تو بگذرم.حتی وقتی در کنارم بودی باز دلم برایت تنگ میشد.توپنجره های قلبم را گشودی وهوای تازه را به درونم آوردی.توتمام روشنی های جهان را به ایینه ی جانم ریختی...َ

چه زیباست کسی رو دوست داشتن,با او عشق را ساختن,چه زیباست برای کسی سرودن و او را بعد از خدا ستودن,او را در قصه ها شاه کردن,اورا در دل خویش جا کردن,چه زیباست با عشق زندگی ساختن,عشق را یافتن و تا ابد با او ماندن.

مردم از آن یادی نمی کنند,با اینکه همچون شبحی همیشه وهمه جا با ما همراهی میکند وتنها گامی کوتاه با ما فاصله دارد,کافیست که انسان سر برگرداند و آن را بشناسد,کافیست انسان قدم آهسته کند تا او پیش افتد.     مرگ یک فرشته ی سیاه,فرشته ی بیرحم,یک عامل مرموز. من میتوانم به کوچه های اشنا بروم,میدانم که او همراه من است,آنگاه گامی آهسته.................................ودیگر کار تمام است..........................